Zoals vorige keer al beschreven: (vooral) banken spelen het spel steeds harder. Rabobank deed dat door in de surseance van MS de hele winkelopbrengst af te romen, daarmee de curator dwingend de surseance om te zetten in een faillissement en de winkels te sluiten. Daardoor dreigde weer de verkoop van MS in groot gevaar te komen en ook de volle werkgelegenheid. Pas na faillissement en sluiting van de winkels werd de bank wat toegeeflijker en konden de winkels weer open en de verkooponderhandelingen voortgezet.
Rabo speelde daarmee een heel gevaarlijk spelletje, want definitieve sluiting van de winkels zou betekenen dat de voorraden niet meer regulier verkoopbaar zouden zijn en voor een kiloprijs naar opkopers zouden gaan.
Een rekenvoorbeeld: van een jurkje dat voor €121 de deur uit gaat moet de curator €21 BTW afdragen (de curator dus, niet de bank, terwijl die het geld opstrijkt!). Daarna resteert een brutowinst van zo’n €50. De resterende €50 is de inkoopprijs. Bij liquidatie via opkopers levert zo’n jurkje met leed en moeite €10 op en vinden we het later terug in de ramsj of in een marktkraam “afgeprijsd van €45 naar €25”.
Door in te zetten op de volle €121 liep Rabo het risico met €10 voor zo’n jurkje te eindigen. Door die €121 volledig op te eisen, zadelde Rabobank de curator met een BTW-schuld op van €21 en pikte Rabo ook de €50 in die nodig is voor personeel, huur, energie en overhead: alles dus dat nodig is om van die €50 inkoop tot €121 verkoop te komen. Die anderen mogen werken en leveren en het geld is helemaal voor de bank. Dat vinden die anderen (en zij niet alleen!) heel onredelijk en zelfs onfatsoenlijk. Op zich staat de bank in zijn recht, want het heeft een pandrecht op de voorraden en dat is een heel sterk recht. Hoe sterker echter een recht, hoe makkelijker men er misbruik van kan maken, zoals hier.
Er is veel kritiek op banken, maar ik denk dat nog maar weinig mensen zich realiseren hoe een bank zich in dit soort zaken denkt te kunnen opstellen. De Rabobank is wat betreft overigens niet de enige, dit speelde ook bij Perry Sport (o.a. ING en Rabo). Bij Mc Gregor en bij V&D waren het de aandeelhouders die meenden dat alles alleen om hen draaide. Ook daar waren kort gedingen en harde onderhandelingen nodig, maar Rabo ging wel heel ver door het op sluiting van de winkels te laten aankomen.
We zagen het laatst ook in het renteswapdossier: Rabo speelt het spel nog harder dan de andere banken en schaadt daarmee het vertrouwen in zichzelf en de hele bankensector en heeft in beide gevallen, uiteindelijk toch moeten toegeven. Waarom dan niet direct: dat had heel wat imagoschade en een vertrouwensbreuk gescheeld!?
Echter heeft ook hier de medaille een andere kant: des te minder de bank terugkrijgt voor zekerheden als pandrecht op voorraden, des te minder zal een bank financieren, met name wanneer het toch al slecht gaat………
Charles Lückers (volg mij op Twitter: @LuckersBA)
